| radiotherapy འགྱེད་འཕྲོའི་བཅོས་ཐབས། | phys. use of radiation as a treatment to kill cancer cells. | འགྱེད་འཕྲོ་སྤྱད་དེ་འབྲས་ནད་ཀྱི་ཕྲ་ཕུང་གསོད་པའི་ཐབས། |
| radiometry འགྱེད་འཕྲོ་འཇལ་ཐབས། | phys. The detection and measurement of radiation fields, their spectral intensities, and energies. | འགྱེད་འཕྲོའི་ར་བ་དང་། དེ་དག་གི་འོད་ཤལ་གྱི་བཀྲག་ཚད། ནུས་པ་བཅས་རྩད་གཅོད་དང་ཚད་འཇལ་བྱེད་པ་ལ་གོ |
| radiometric technique འགྱེད་འཕྲོ་འཇལ་ཐབས། | phys. | |
| radiometric dating འགྱེད་འཕྲོའི་ལོ་རྩིས། | phys. A method for determining the age of an object based on the concentration of a particular radioactive isotope contained within it. | དངོས་པོ་ཞིག་གི་ནང་དུ་ཡོད་པའི་འགྱེད་འཕྲོའི་རང་བཞིན་ཅན་གྱི་རྩ་རྫས་ཤིག་གི་འདུས་ཚད་གཞི་ལ་བཞག་སྟེ་དངོས་པོ་དེའི་ལོ་ཚད་རྩིས་པའི་ཐབས་ལམ་ཞིག |
| radiometric འགྱེད་འཕྲོའི་ཚད་འཇལ་གྱི། | phys. | |
| radioisotopes འགྱེད་འཕྲོའི་གནས་མཉམ་རྩ་རྫས། | phys. Isotope of an element that is intrinsically unstable and is likely to emit ionizing radiation as a result of radioactive decay to a more stable form. | རང་བཞིན་གྱིས་བརྟན་པོ་མེད་ཅིང་གྱེས་རྡུལ་སྐྱེད་པའི་འགྱེད་འཕྲོ་སྤྲོ་བའི་སྒོ་ནས་སྔར་ལས་བརྟན་པའི་ངོ་བོར་འགྱེད་འཕྲོའི་ཟད་འགྱུར་བྱེད་པའི་གནས་མཉམ་རྩ་རྫས་ཤིག |
| radioactivity འགྱེད་འཕྲོ་རང་བཞིན། | phys. The spontaneous disintegration of certain atomic nuclei accompanied by the emission of alpha-particles (helium nuclei), beta-particles (electrons or positrons), or gamma radiation (short-wavelength electromagnetic waves.) | ཨལ་ཕ་རྡུལ་(ཧེ་ལིམ་གྱི་ལྟེ་རྡུལ་)ལམ། བྷེ་ཊ་རྡུལ(གློག་རྡུལ་ལམ་ཕོ་རྡུལ་ལྡོག་མ་)། ཡང་ན་གྷ་མ་འཕྲོ་ཟེར་(རླབས་ཐག་ཐུང་བའི་གློག་ཁབ་ལེན་གྱི་རླབས་)གློད་ཞོར་རང་དབང་གི་སྒོ་ནས་རྡུལ་ཕྲན་གྱི་ལྟེ་རྡུལ་ངེས་ཅན་ཞིག་ལ་བྱུང་བའི་བཤིག་འགྱུར་ལ་གོ |
| radioactive zone འགྱེད་འཕྲོའི་ས་ཁུལ། | phys. The layer of a star that lies just outside the core, to which radiant energy is transferred from the core in the form of photons. | སྐར་མའི་ལྟེ་དབུས་ནས་འགྱེད་འཕྲོའི་ནུས་པ་དེ་འོད་རྡུལ་གྱི་ངོ་བོའི་ཐོག་ནས་སྐྱེལ་འདྲེན་བྱེད་སའི་སྐར་མའི་ལྟེ་དབུས་ཀྱི་ཕྱི་ཏག་ཏག་གི་རིམ་པ་དེ་ལ་གོ |
| radioactive transport འགྱེད་འཕྲོའི་རྒྱུ་ཆ་སྐྱེལ་འདྲེན། | phys. | |
| radioactive tracer འགྱེད་འཕྲོའི་རང་བཞིན་གྱི་རྗེས་གཅོད་པ། | phys. A substance that is doped with radioactive material and injected into a physical or biological system so that its distribution can later be observed by radiation detection means. | འགྱེད་འཕྲོའི་དངོས་རྫས་དང་ལྷན་དུ་མཉམ་བསྲེས་བྱས་ཏེ་གཟུགས་པོའམ་སྐྱེ་དངོས་ཀྱི་མ་ལག་ཅིག་ཏུ་ནང་འཇུག་བྱས་རྗེས་དེའི་ཁྱབ་ཚུལ་ལ་འགྱེད་འཕྲོའི་ཚོར་ཆས་སྤྱད་དེ་བརྟག་དཔྱད་བྱེད་པར་སྤྱོད་པའི་དངོས་རྫས་ཤིག |
| radioactive isotopes འགྱེད་འཕྲོའི་གནས་མཉམ་རྩ་རྫས། | phys. Isotope of an element that is intrinsically unstable and is likely to emit ionizing radiation as a result of radioactive decay to a more stable form. | རང་བཞིན་གྱིས་བརྟན་པོ་མེད་ཅིང་གྱེས་རྡུལ་སྐྱེད་པའི་འགྱེད་འཕྲོ་སྤྲོ་བའི་སྒོ་ནས་སྔར་ལས་བརྟན་པའི་ངོ་བོར་འགྱེད་འཕྲོའི་ཟད་འགྱུར་བྱེད་པའི་གནས་མཉམ་རྩ་རྫས་ཤིག |
| radioactive equilibrium འགྱེད་འཕྲོའི་ཆ་མཉམ། | phys. A condition in which the quantities of radioactive daughter nuclides in a material remain constant because they are formed from the parent as fast as they decay. | མ་རྡུལ་ནས་བུ་རྡུལ་གྲུབ་པ་དང་བུ་རྡུལ་དེ་རྣམས་ཟད་འགྱུར་བྱེད་པ་གཉིས་དོ་མཉམ་པ་ལ་བརྟེན་ནས་འགྱེད་འཕྲོའི་རང་བཞིན་གྱི་བུ་རྡུལ་གྱི་ཁ་གྲངས་འགྱུར་མེད་དུ་གནས་པའི་གནས་སྟངས་ཤིག |
| radioactive decay འགྱེད་འཕྲོའི་ཟད་འགྱུར། | phys. The spontaneous transformation of an unstable atomic nucleus into a lighter one, in which radiation is released in the form of alpha particles, beta particles, gamma rays, and other particles. | བརྟན་པོ་མིན་པའི་ལྟེ་རྡུལ་ཞིག་རང་བཞིན་གྱིས་ཡང་བའི་ལྟེ་རྡུལ་དུ་གྱུར་ཏེ་ཨལ་ཕ་རྡུལ་དང་། བྷི་ཊ་རྡུལ། གྷ་མ་འཕྲོ་ཟེར། རྡུལ་གཞན་བཅས་ཀྱི་ངོ་བོའི་ཐོག་ནས་འགྱེད་འཕྲོ་འབྱིན་པ་ཞིག |
| radioactive འགྱེད་འཕྲོའི་རང་བཞིན་ཅན། | phys. Term applied to an atom having an unstable nucleus that can spontaneously emit a particle and become the nucleus of another element. | ལྟེ་རྡུལ་བརྟན་པོ་མེད་ཅིང་རང་ཤུགས་ཀྱིས་རྡུལ་ཞིག་གློད་དེ་རྩ་རྫས་གཞན་གྱི་ལྟེ་རྡུལ་དུ་འགྱུར་བའི་རྡུལ་ཕྲན་ལ་སྤྱོད་པའི་ཚིག་ཅིག |
| radio waves རླུང་འཕྲིན་གྱི་རླབས། | phys. Electromagnetic waves of the longest wavelength. | རླབས་རིང་ཤོས་ཡིན་པའི་གློག་ཁབ་ལེན་གྱི་རླབས། |
